Op de vrijdag na Hemelvaart kijken patiënten met afkeurende blik naar de provisorisch gerepareerde ruiten van de apotheek.
“Tuig.”
“Schande”
“Als ik hem te pakken had gekregen..”
“Ze staan na een dag gewoon weer op straat”.
In de publieksruimte heerst een gezellige saamhorigheid, want zoiets kan niet door de beugel en dat vind ik ook!
Na het middaguur sta ik aan de balie
“Hoi, ik kom even sorry zeggen”. De man durft mij bijna niet aan te kijken.
“Ik heb gisteren de ruiten hier ingegooid en dat had ik niet mogen doen. Het spijt me erg. Jullie waren dicht en toen zag ik het even niet meer zitten. Ik had mijn pillen écht nodig.”
Het is meneer X. Hij was door ijverige assistenten de dag voor Hemelvaart gebeld en nog eens gebeld om hem dringend te verzoeken zijn medicijnrol te komen halen, want op donderdag zijn we dicht.
“Hoe voelde het, toen ze stuk waren? Lucht zoiets op?”
“Nou, eigenlijk niet.... En de eerste ruit ging zó makkelijk, daarom heb ik de tweede ook stuk gegooid”.
“We hadden je woensdag gebeld, maar je nam niet op.”
“Dat kan. Mijn telefoon wordt steeds gestolen. Maar ik heb met de rechercheur afgesproken dat ik in behandeling ga. Ik wil gewoon elke dag kunnen douchen en een eigen plekje hebben voor mezelf, snap je?”
Ja, dat snap ik.
Het gedoe van de aangifte, het opruimen van de zooi en het wachten op de glaszetter op mijn vrije dag valt in het niets. Ik pak zijn medicijnen.
“Ik vind het zo tof dat ik hier mag blijven komen, echt waar!”
Dat klopt helemaal. Hij mag gewoon blijven komen.
Zo word ik met mijn neus weer op de feiten gedrukt.
Elk verhaal heeft 2 kanten. Altijd!
Een mediator weet dit als geen ander, maar ik was het toch even vergeten…….
Reactie plaatsen
Reacties